امام حاضر و ناظر
علی(ع) از مسجد برگشت و داخل جایی به نام «قصر» شد، من هم همراه ایشان داخل شدم. ایشان به من فرمود: «ای رمیله! دیدم به خودت می‌پیچیدی». گفتم: بلی، داستان بیماری خود را برای ایشان تعریف کردم. ایشان فرمود: «ای رمیله! هیچ مؤمنی بیمار نمی‌شود مگر اینکه ما هم به خاطر بیماری او بیمار می‌شویم و غمگین نمی‌شود مگر آنکه ما هم در غم او، غمگین می‌شویم و دعایی نمی‌کند مگر آنکه به دعای او آمین می‌گوییم و سکوت نمی‌کند مگر آنکه ما برایش دعا می‌کنیم».
به عقیدة شیعه، با توجّه به دلایل نقلی موجود، امامان معصوم(ع) بر اعمال و احوال همة آفریدگان خدا، چه در روی زمین و چه در آسمان‌ها و منظومه‌ها، آگاهی دارند.
رمیله می‌گوید: در زمان امیرالمؤمنین، علی(ع) سخت بیمار شدم؛ تا آنکه در روز جمعه، قدری احساس سبکی کردم. با خود گفتم بهتر از هر چیز این است که آبی بر روی خود بریزم و نماز را به جماعت و امامت حضرت امیرالمؤمنین(ع) اقامه کنم. همین کار را کردم. وقتی حضرت بالای منبر رفت، حال من دوباره بد شد. وقتی امیرالمؤمنین، علی(ع) از مسجد برگشت و داخل جایی به نام «قصر» شد، من هم همراه ایشان داخل شدم. ایشان به من فرمود: «ای رمیله! دیدم به خودت می‌پیچیدی». گفتم: بلی، داستان بیماری خود را برای ایشان تعریف کردم. ایشان فرمود: «ای رمیله! هیچ مؤمنی بیمار نمی‌شود مگر اینکه ما هم به خاطر بیماری او بیمار می‌شویم و غمگین نمی‌شود مگر آنکه ما هم در غم او، غمگین می‌شویم و دعایی نمی‌کند مگر آنکه به دعای او آمین می‌گوییم و سکوت نمی‌کند مگر آنکه ما برایش دعا می‌کنیم».
گفتم: ای امیرمؤمنان! فدایت گردم. این مربوط به کسانی است که با شما در این مکان هستند. آن کسانی که در اطراف زمین هستند، چطور؟ فرمود: «ای رمیله! هیچ مؤمنی در شرق و غرب زمین از ما غایب نیست».1
وقتی چنین توجّهی از سوی امام عصر(ع) به مؤمنان وجود دارد، چه سعادتی بالاتر از اینکه انسان به جای هر چیز، مراقب اعمال خود باشد و برای تعجیل فرج خود آن حضرت دعا کند. بی‌شک، امام بسیار کریم‌تر از آن است که یاد کنندگانش را فراموش کند. امام زمان(ع) در توقیع مبارکشان به شیخ مفید(ره) فرمودند:
«ما به آنچه بر شما می‌گذرد احاطة علمی داریم و هیچ یک از خبرهای شما از ما پوشیده نیست... ما نسبت به رعایت حال شما اهمال نمی‌کنیم و یاد کردن شما را فراموش نمی‌کنیم».2
تا دل آشفته‌ام، شیفتة روی توست
هر طرفی رو کنم، روی دلم سوی توست
به گرد بیت الحرام، طواف بر من حرام
ای صنم خوش خرام،3 کعبة من کوی توست
دل ندهم از قصور، به صحبت حُسن حور
بهشت اهل حضور، صحبت دلجوی توست
سوز و گذار جهان، از غم غمّازی‌ات
راز و نیاز همه در خم ابروی توست4
امام عصر(ع) هر چند از دیدگان بندگان، غایب است، ولی به شرق و غرب عالم، آگاه است. ایشان از راز پنهان دل مؤمنان با خبر است، آن گونه که هیچ ظاهر و باطنی از چشمان پر فروغ‌شان پنهان نیست و هیچ‌کس از سلطة ولایت ایشان خارج نخواهد بود.5
فاطمه کارشناس
ماهنامه موعود شماره 102
پی‌نوشت‌ها:
1. بصائر الدرجات، جزء 5، باب 16، ح 1.
2. احتجاج طبرسی، ج 2، ص 323.
3. ای محبوبی که با ناز و به آرامی راه می‌روی.
4. شیخ محمّد حسین غروی (معروف به کمپانی)، دیوان شعر، ص 269.
5. سیّد محمّد بنی هاشمی، معرفت امام عصر(ع)، ص